Initially, there used to be workout exercises.Those focusing on working with just your bodyweight. And search for complex dietary methods, catching up with world cinema,that one had perhaps months or even years to follow.And books.That bizarre sport of reading, by all appearances fitting to more politically restless times. But really, in which environment did all these opportunities for individual activity find us when the pandemic broke out?
Gotta admit, at first we tried everything. Some - the luckier ones- following all these improvement efforts, made their plans. A friend of mine, Panagiotis, decided to be more of a freelancer. Maybe do something of his own, without a boss over his head. Return to the island, possibly. Open a glass factory, or a winery. It's what he thought. Great numbers of people, however, struggled with the agony of the unemployment benefit.
Money was running out. George was thinking about Sweden, and that position in the glass cleaning company that he had rejected. Then other stories reached our ears. A friend's sister was hospitalised, after her body was abused by her husband. She's firm and doesn't want to abandon him, for her child's own sake (it’s what she says). We sustain a fear. Femicide is a constant topic in the Greek news for some time now. And there's still some other stories. Those of the lgbtqi children who were forced into cohabitation with their abusive parents.Many more such traumatic everyday life incidents.
There's fear for the reality around us.And for the one inside us.And what of human contact, what of love?
"The touch cannot reach not even /
the forecourt of randomness", i argue in one of my poems.
There were also those moments when reading the poems of Peruvian Communist Caesar Vallejo that i accepted the contradictions of the people. All of us, Vallejo's poetry whispers, are in our prehistory, precisely because there is still man's exploitation of his fellow man.
"there are desires to die, fought by two/
opposing waters that have never isthmused”1 (Weary wings, translated by Clayton Eshleman)
Or even, "there's a shower of serpents
/upon the virgin plenitude of I"2 (Absolute, Translated by Rebecca Seiferle).
Goes to say that this "plenitude of I", meaning the state of being full to yourself, bears the battle of the two "opposing waters that have never isthmused". That is to say that taking care of yourself occurs simultaneously with the "shower of serpents" and these serpents are none other than the specific social and political environment of today, that devastates individuality. It strikes as quite so funny, precisely because it's contradictory: exalting the individual and its private interest at the same time that the environment, that invokes it as its pillar, tears it up.The individual isolated, alienated, alone.The individual that supposedly is glorified, while at the same time gets crushed when it's separated from society and its need for coexistence and configuration. The individual unnaturally and violently off the social environment, secluded inside its own difficult and weary self.The individual into the forced quarantine due to the pandemic and even before that, inside the invisible alienated prison.
We, certainly, had plenty of time observing ourselves inside out, into the four walls of our apartment. In the classic gay young adult novel of the British author Aidan Chambers “Dance on my grave” the hero says:
«But that is not what I am anymore, because what I am now is someone who is making sure that he is no longer influenced by what made him what he has become. The only important thing is that somehow we all escape our history». 3
I was wandering how could i myself escape my history. How, in the flux of my individual motion, what made me what i am doesn't influence me anymore. I observed each literary experience, plus the experiences of the people around me.Lots of discoveries. They all look almost like a click on the head. To allow yourself peace of mind.To allow time for yourself and time for those around you.To identify yourself in the behavior of others, and thus achieve not to be judgemental, not to get offended.To develop your empathy. So many things. So much work with one's own self. I got to know these experiences of others through my contact with them. Those experiences got mingled with mine. I finally learned myself through others. I learned myself socially.
I wanna talk about a particular afternoon last February. Right in the middle of the second quarantine in Athens i was walking across the Dexameni square. It was normally the period of the carnival and little princesses in acrylic were running around with family dogs. Most of all, though i observed it was this tiny cranny that had been spotted by some other children, who snucked that way into the area of the locked playground. So here's the reality. It occurs where the substantial need is imposed quite naturally . Where it becomes doubt. Athens has been a city under excessive police presence for months. The pandemic is managed by a bourgeois state, that is seemingly protective. From a state that actually violates our registered rights to free and quality Health and Education. Ultimately yet, for it to hide its incompetence in managing the health and financial crisis, it also violates freedom itself. It becomes a repressing state. That afternoon in February, a few tens of meters below the square i mentioned, people were coming down to a demonstration in Syntagma.
—
1 «y hay ganas de morir, combatido por dos/ aguas encontrdas que jamas han de istmarse» (LOS ANILLOS FATIGADOS)
2 «hay un riego de sierpes/ en la doncella plentitude del 1» (ABSOLUTA)
3 Aidan Chambes, Dance on my grave, pan horizons, 1986, page 252
Στην αρχή ήταν ασκήσεις γυμναστικής. Εκείνες με το βάρος του σώματος. Και αναζητήσεις περίπλοκων μεθόδων διατροφής, η επανασύνδεση με το παγκόσμιο σινεμά, που κάποιος είχε ίσως μήνες ή και χρόνια να δει. Και βιβλία. Αυτό το παράξενο σπορ της ανάγνωσης, κατά τα φαινόμενα ταιριαστό περισσότερο με πιο ανήσυχες πολιτικά εποχές. Μα αλήθεια σε ποιο περιβάλλον μας βρήκαν όλες αυτές οι ευκαιρίες για ατομική δραστηριότητα όταν ξέσπασε η πανδημία;
Δεν λέω, στην αρχή τα προσπαθήσαμε όλα. Κάποιοι –οι πιο τυχεροί – κατόπιν όλων αυτών των βελτιωτικών προσπαθειών έκαναν σχέδια. Ο φίλος μου ο Παναγιώτης αποφάσισε να είναι πιο ελεύθερος επαγγελματικά. Ίσως να κάνει κάτι δικό του, χωρίς αφεντικό πάνω από το κεφάλι. Επιστροφή στο νησί, πιθανώς. Άνοιγμα ενός υαλουργείου, ενός οινοποιείου. Έτσι σκέφτηκε. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων , ωστόσο, πάλευε με την αγωνία του επιδόματος ανεργίας.
Τα χρήματα τέλειωναν. Ο Γιώργος σκεφτόταν τη Σουηδία που άφησε, κι εκείνη την θέση στην εταιρία καθαρισμού τζαμιών. Ύστερα έφταναν κι άλλες ιστορίες στα αυτιά μας. Η αδερφή ενός φίλου πήγε νοσοκομείο, μετά από ένα ξέσπασμα του συζύγου της πάνω στο κορμί της. Είναι αμετάπειστη, δεν θέλει να φύγει να τον παρατήσει, λόγω του παιδιού (έτσι ισχυρίζεται). Εμείς φοβόμαστε. Οι γυναικοκτονίες είναι μόνιμο θέμα στις ελληνικές ειδήσεις εδώ και καιρό. Και άλλες ιστορίες . Εκείνες των lgbtqi παιδιών που αναγκάστηκαν σε συγκατοίκηση με τους κακοποιητικούς γονείς τους. Πολλές τέτοιες τραυματικές καθημερινότητες.
Φόβος για την πραγματικότητα γύρω μας. Και για εκείνη μέσα μας. Και η ανθρώπινη επαφή, ο έρωτας ;
«Δεν λέει να φτάσει το άγγιγμα μήτε
Στον προαύλιο χώρο του τυχαίου», υποστηρίζω σε ένα ποίημα μου.
Ήταν κι εκείνες οι στιγμές που, διαβάζοντας τα ποιήματα του Περουβιανού κομμουνιστή Caesar Vallejo, αποδεχόμουν τις αντιφάσεις των ανθρώπων. Όλοι μας, ψιθυρίζει η ποίηση του Vallejo, βρισκόμαστε στην προϊστορία μας, επειδή ακριβώς υπάρχει ακόμα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
"Κι υπάρχουν επιθυμίες να πεθάνω, χτυπημένος από δύο/ αντίθετα νερά που ποτέ δε θα ενωθούν"1 (ΟΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ ΚΥΚΛΟΙ)
Ή ακόμα: “Υπάρχει μια βροχή από ερπετά/ στην παρθένα πληρότητα του 1”2 (ΑΠΟΛΥΤΗ)
Πάει να πει πως αυτή η «πληρότητα του 1», το να είσαι πλήρης στον εαυτό σου, φέρει τη μάχη των «δύο αντίθετων νερών που δεν ενώνονται». Πάει να πει πως η φροντίδα του εαυτού συμβαίνει ταυτόχρονα με τη «βροχή από ερπετά» και τα ερπετά αυτά δεν είναι άλλα από το συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον του σήμερα που κατασχίζει την ατομικότητα. Φαίνεται τόσο αστείο επειδή είναι αντιφατικό: να εκθειάζεται το άτομο και το συμφέρον του την ίδια ώρα που το περιβάλλον, που το επικαλείται ως πυλώνα του, το χαντακώνει. Το άτομο απομονωμένο, αλλοτριωμένο, μόνο. Το άτομο που δήθεν δοξάζεται, ενώ ταυτόχρονα συντρίβεται, όταν ακριβώς ξεκόβεται από την κοινωνία και την ανάγκη του για συνύπαρξη και συνδιαμόρφωση. Το άτομο αφύσικα και βίαια εκτός του κοινωνικού περιβάλλοντος, αποκλεισμένο μέσα στον δύσκολο και ταλαιπωρημένο του εαυτό. Το άτομο μέσα στην εξ ανάγκης καραντίνα λόγω της πανδημίας και πριν ακόμα από αυτήν, στην αόρατη αλλοτριωτική φυλακή.
Είχαμε, βέβαια, πολύ χρόνο να κοιτάμε τον εαυτό μας μέσα και έξω, στα τέσσερα ντουβάρια του σπιτιού. Στο κλασικό gay young adult μυθιστόρημα του βρετανού Aidan Chambers “Dance on my grave” ο ήρωας αναφέρει:
«But that is not what I am anymore, because what I am now is someone who is making sure that he is no longer influenced by what made him what he has become. The only important thing is that somehow we all escape our history».3
Αναρωτιόμουν κι εγώ πώς να διαφύγω, λοιπόν, της ιστορίας μου. Πώς, μέσα στη ροή της ατομικής μου κίνησης, εκείνο που με διαμόρφωσε δεν θα με επηρεάζει πλέον. Έβαλα κάτω τα λογοτεχνικά βιώματα, και εκείνα των ανθρώπων που με περιστοιχίζουν. Πολλές ανακαλύψεις. Όλες μοιάζουνε σχεδόν με ένα κλικ στο κεφάλι. Να επιτρέψεις τον εαυτό σου την ησυχία. Να επιτρέψεις χρόνο στον εαυτό και στους γύρω σου. Να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα στην συμπεριφορά των άλλων κι έτσι να μην είσαι επικριτικός, να μην θίγεσαι. Να αναπτύξεις την ενσυναίσθηση σου. Τόσα πολλά. Τόση μεγάλη δουλειά με τον εαυτό. Αυτά τα βιώματα των άλλων τα γνώρισα με την επαφή μου μαζί τους. Μπλέχτηκαν με τα δικά μου. Τελικά με έμαθα μέσα από τους άλλους. Με έμαθα κοινωνικά.
Θέλω να μιλήσω για ένα συγκεκριμένο απόγευμα του περασμένου Φλεβάρη. Ακριβώς στο μέσο της δεύτερης καραντίνας στην Αθήνα περπατούσα στην πλατεία Δεξαμενής. Είχαμε, κανονικά, Απόκριες και μικρές ακριλικές πριγκίπισσες έτρεχαν ολόγυρα μαζί με οικογενειακούς σκύλους. Πιο πολύ όμως ήταν εκείνη η ελάχιστη χαραμάδα που εντόπισαν άλλα παιδιά και τρύπωσαν έτσι στον χώρο της κλειδωμένης παιδικής χαράς. Να λοιπόν η πραγματικότητα. Συμβαίνει εκεί που η ουσιαστική ανάγκη επιβάλλεται εντελώς φυσικά. Εκεί που γίνεται αμφισβήτηση. Η Αθήνα είναι εδώ και μήνες αστυνομοκρατούμενη πόλη. Η διαχείριση της πανδημίας γίνεται από ένα αστικό κράτος, φαινομενικά προστατευτικό. Από ένα κράτος που στην πραγματικότητα καταπατά τα καταχωρημένα δικαιώματα μας στην δωρεάν και ποιοτική Υγεία και Παιδεία. Ακόμα τέλος, για να κρύψει την ανικανότητα του στη διαχείριση της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, καταπατά και την ίδια την ελευθερία. Γίνεται ένα κράτος κατασταλτικό. Εκείνο το απόγευμα του Φλεβάρη, λίγα δεκάδες μέτρα πιο κάτω από την πλατεία που ανέφερα, κόσμος κατέβαινε σε διαδήλωση στο Σύνταγμα.
—
1 «y hay ganas de morir, combatido por dos/ aguas encontrdas que jamas han de istmarse» (LOS ANILLOS FATIGADOS)
2 «hay un riego de sierpes/ en la doncella plentitude del 1» (ABSOLUTA)
3 Aidan Chambes, Dance on my grave, pan horizons, 1986, page 252
.jpeg)
